Apat na gabi nang pinagmamasdan ni Meg ang buwan, apat na
gabi na siyang naghihintay sa isang text message na hindi naman darating. Apat,
lima, anim, pito kahit sampung gabi, hindi ito darating. Dahil wala na si Jasper.
Dahil si Jasper ay hindi na siya mahal.
“Kailan ka nagsimulang manlamig?” umiiyak nang tanong ni
Meg.
“Hindi manlalamig ang kahit kalian ay hindi naman nag-init;
hindi kita minahal, hindi dapat, hindi tama. Mahal ka ng best friend ko. Mahal
ka ni JC” paliwanag ni Jasper
Alam ni Meg na doon na nagtatapos ang kung anuman ang
namagitan sa kanila ni Jasper, pero mas malakas ang pagpintig ng kanyang
nagdurugong puso at hindi na niya marinig ang iba pang sinabi ng kausap.
Oo, mahal siya ni JC ngunit hindi ito ang kanyang mahal. Alam
niyang mas matimbang para kay Jasper ang pagkakaibigan nila ni JC, simula pa
pagkabata sila na ang magkasama. Pero umasa siyang sapat na ang pag-ibig para
limutin ng minamahal ang kahit anumang babalakid sa pag-asang silang dalawa
parin ang nasa huli. Masyado siyang umasa. At ang pag-asang iyon ang
unti-unting nagdala sa malamig na puso ni Meg sa kawalan.
Nilukob ng buwan ang lahat ng kaniyang pagmamahal. Sinubukan
niyang hanapin si Jasper, sinubukan niyang magmakaawa, sinubukan niyang
ipaliwanag na dapat magkasama silang harapin ang problema; nab aka maintindihan
ni JC kapag dalawa silang nagpaliwanag dito.
Pero hindi. Malayo na si Jasper. Mas malayo pa sa buwan.
Malayo na siya kanyang mga bisig.
Gusto sanang magalit ni Meg; ngunit bakit? Nasaan ang
karapatan niya? Hindi siya inibig kailanman ngunit inibig niya ang kanyang
sarili. Hindi man sapat, hindi man tapat, inibig niya ang pusong sinaktan at
niyurakan ng isang taong naging mundo niya sa loob ng tatlong taon.
Kinuha ni Meg ang cellphone at tumayo mula sa hagdan.
“Hindi na kita kailangan. Kung hindi kita kalilimutan,
maaaring hindi na tumibok ang puso ko. Gusto kitang sundan, gusto kita hagkan;
ngunit paalam mahal sapagkat malayo ang buwan sa aking puso”.
No comments:
Post a Comment