Pang ilang beses ko na bang sinabing huling bote na ito ng
beer na iinumin ko para sayo?
Dalawa? Tatlo? Maraming beses na; kasing daming beses ko na
ring sinabing kakalimutan na kita. Kahit kalian hindi ko naman talaga ‘yun,
ginawa o tinupad pero ngayon, walang pagdadalawang-isip, walang hesitations;
ayoko na, nakakapagod na.
Aabutin ko na ang huling bote ko ng beer; itataas para sa
isang simula ng kalayaan; kalayaan mula sa pang-aalipin mo sa damdamin ko;
kalayaan mula sa mga maling pag-asa, maling paniniwala. Noong sinabi mong kailangan
mo ng panahon para maghilom, naghintay ako; nirespeto ko bawat segundong
hiningi mo para kalimutan siya. Ngayon, masaya ako na nalimutan mo na siya. Pero
lumuluha ang langit kasama ng kirot na dulot ng bawat patak ng ulan sa puso ko
dahil nalimutan mo siya sa pagmamahal ng iba.. Iba at hindi ako.
Bakit hindi ako? Hindi ko maintindihan. Saan nagkulang? Saan
nagkamali? Bakit siya? Bakit hindi mo sinabi?
Sobrang daming tanong na hindi ko
naman kailanman maitatanong sayo. Pakiramdam ko, you owe me at least that
respect.. or that decency. Hindi ko alam eh. Kaliangan mo lang naman sabihin
simula palang, para alam kong wala akong aasahan.
Pero, teka, oo nga. Sinabi mo pala dati pa.
Ako lang yung parang walang narinig, kasi naghintay ako
sayo. Naghintay akong maibalik lahat ng pagmamahal, naghintay akong makita mo
kung gaano ako nagmumukhang tanga sa harap ng maraming tao makita mo lang kung
gaano kita kamahal.
Minahal mo ba ako? Kahit konti, kahit sandali?
Hindi.
Huli na.
Ilang patak nalang ang kailangang sumugat sa lalamunan ko,
sumugat sa puso ko.
Tapos na.
Maging masaya ka na.
No comments:
Post a Comment