Sampung minuto na mula noong magsimulang tumawag ang isang
pamilyar na numero. Hindi mo lang sinasagot. Hindi mo sinasagot kasi natatakot
ka; natatakot ka na baka hindi mo kayang panindigan yung mga sinabi mo noon;
natatakot ka na baka kapag narinig mo siya, magsinungaling ka nanaman ng
paulit-ulit sa sarili mo na hindi ka nasasaktan.
Hanggang kalian mo siya paghihintayin?At ikaw naman, hanggang
kailan ka maghihintay na malimutan mo ang sakit na minsang dinulot ng labis na
pagmamahal?
Hindi naman masamang masaktan; hindi masamang hayaang
maghilom ang sugat. Ang masama lang ay yung hindi mo makita ang isang bagay na
inaalay na nga ang sarili para sayo. Hindi moa lam kung paano ka magmamahal
ulit. Hindi mo alam kasi nga takot kang subukan.
Huwag mo naman sanang paghintayin ang isang taong mahal ka
habambuhay. Hindi mo siyang paasahin habang ikaw, iniisip mo pa kung ano
talagang gusto mo. Ang puso marunong mapagod, marunong mapuno, marunong magsabi
kung kelan tama na, kung kelan hindi na kaya.
Sabi mo noon, hindi ka muna magdedesisyon kasi nga
naguguluhan ka pa; kasi nga nandiyan lang naman siya, minamahal ka. Pero ngayon
ko lang naiisip at nakikita kung gaano kasakim ang magmahal sa ideyang may
nagmamahal sayo; mayroon man o walang pag-asa. Hindi mo kailangang ibalik,
hindi mo kailangang panindigan, kailangan mo lang maging totoo. Kailangan mo
lang hayaan siyang maghilom mag-isa, yung wala ka, yung wala ang pag-asang
maaaring maging kayo.
Alam ko nauumay ka na sa paulit-ulit kong pangangaral
tungkol sa pag-ibig. Ganoon talaga kapag labis, kapag walang control,
nakakasuka. Masuka ka, isuka mo lahat ng pag-ibig mo para sa iba, linisin mo
ang sarili mong puso para maging handa kang umibig muli.
Sumuka. Lumimot. Umibig.
No comments:
Post a Comment